محمدرضا تاجیک نوشت: در جامعه امروز ما، کم نیستند مجاهدین یکشنبه‌ای که اساسا انقلاب و جنگ را درک و تجربه نکرده‌اند، اما قبای انقلاب و جنگ را جز به قامت خویش نمی‌بینند و نمی‌پسندند و کم نیستند.
محمدرضا تاجیک نوشت: در جامعه امروز ما، عده‌ای از اهالی قدرت، جامعه و مردمانش را شبیه خویش می‌پسندند. روایت و حکایت اینان، حکایت آن فرد است که داشت از معشوق خویش نقاشی می‌کشید و تلاش داشت معشوقش شبیه نقاشی‌اش شود، نه بالعکس. به دیگر بیان اینان بر این میل و اراده‌اند تا جامعه را به صورت و سیرت خویش بگردانند.
محمدرضا تاجیک نوشت: این بازی‌پیشگان سیاسی که توامان گرفتار سندروم «همه‌چیزدانی» و «خودتاییدگری» و «خودحق‌پنداری» هستند، معمولا ذهنی لجوج و بسته، اما دهان‌های گشاد و باز دارند.
محمدرضا تاجیک نوشت: تردیدی نیست ناوضعیت کنونی اگر برای ملتی آب ندارد برای برخی نان دارد.
محمدرضا تاجیک نوشت: جامعه نه یک ظرفش شله‌قلمکار (که در آن مواد در هم مستحیل شده‌اند) که یک ظرف سالاد (همنشینی تفاوت‌ها) است، لذا هرگونه تلاش برای یکدست و خالص‌سازی آن، جز به نیستی آن ره نمی‌برد، اما اینان هرگز به این «میراندن» نمی‌اندیشند، همچون آیشمن که به آن جنایات که می‌کرد، نمی‌اندیشید.
محمدرضا تاجیک نوشت: این روزها زبان سیاست ما سخت به دروغ آلوده شده است و عده‌ای با باور به این تاکتیک که «دروغ هر قدر بزرگ‌تر، باورپذیری آن نیز بیشتر» بی‌محابا دروغ‌های شاخ‌دار بسیار می‌گویند و از اینکه دروغ‌های‌شان شاخ و دم دارند و همواره پای‌شان می‌لنگد، هیچ هراس ندارند.
محمدرضا تاجیک نوشت: اخراج هر استاد، در واقع، به کار گرفتن یا استخدام او در دانشگاه بزرگ‌تر است. اندکی تامل کنند و ببینند این اخراج که می‌کنند، اخراج دیگری است از دانشگاه یا اخراج خود است از جامعه و تاریخ.
محمدرضا تاجیک نوشت: در این شرایط، می‌خواهم به طرح این پرسش خطر کنم که «آیا رام و متواضع کردن روح سرکش و وحشی سیاست و قدرت در ایران امروز، همان راه برون‌رفت از بحران تدبیر نیست؟ اکو، از ما میخواهد، بیش و پیش از هر چیز، متواضع باشیم.
محمدرضا تاجیک نوشت: سیاست و قدرت در ایران امروز نیز، همچون گذشته، ناخوش است، و از نارسیسم توأم با مازوخیسم و سادمازوخیسم رنج می‌برد. حال جامعه و مردمان نیزچندان مساعد نیست.
محمدرضا تاجیک درباره فیلم سینمایی شهرک نوشت: در این شهرک-اردوگاه، بازنمودی معکوس از واقعیت به نمایش گذاشته شده است و در آن، تصویر بازنمودها، به جای نمودها خرید و فروش و مصرف میشود. در این شهرک-اردوگاه، واقعیت‌ها نه آن‌گونه که واقعا هستند، بلکه همواره به عنوان بازنمود چیزهای دیگر ظاهر می‌شوند.
